શાંત ઝરુખે

શાંત ઝરુખે વાટ નિરતી રૂપની રાણી જોઇ હતી,
મે એક શહેજાદી જોઇ હતી,
એના હાથની મહેદી હસતી હતી, એના આંખનુ કાજલ હસતુ હતુ,
એક નાનું અમથું ઉપવન જાને મોસમ જોઈ વિરતુ હતું,
એના સ્મિત મા 100 ગીત હતા એને ચુપતી પણ સંગીત હતું.
એને પડછાયા ની હતી લગ્ન એને પગરવ સાથે પ્રીત હતી,
એને આંખના અસોપલવથી એક સપનમહેલ શણગાર્યો તો,
જરા નજર ને નીચી રાખને એને સમય ને રોકી રાખ્યો તો,
એ મોજા જેમ ઉછળતી હતી, ને પવનની જેમ લહેરાતી હતી,
કોઈ હસીને સામે જોવે તો બહુ પ્યાર ભયુઁ શરમાતી હતી,
વર્ષો બાદ ફરીથી આજે ઈ ઝરુખે જોયો હતો,
ત્યાં ગીત નથી,સંગીત નથી, પગરવ સાથે પ્રીત નથી,
ત્યાં સપના ના મહેલ નથી ને ઉમિઁના ખેલ નથી,
બહુ સુનું સુનું લાગે છે,બહુ વસમું વસમું લાગે છે,
એ નહોતી મારી પ્રેમિકા, એ નહોતી મારી દુલ્હન,
મે તો એને માત્ર ઝરુખે વાટ નિખતિ જોઇ હતી,
કોણ હતું એ નામ્, હતું શું ઈ પણ હું ક્યાં જાણું છું,